---

---

Op linkedin kwam ik in september 2019 een bericht tegen van Hedwieg van Lier waarin ze tips geeft aan beginnende schrijvers over het promoten van je boek. Zie hier: De promotie van je boek pak je zo aan
Een van de tips is: Begin met boekpromotie als je nog aan het schrijven bent. Waarom? Nou, dan weten de mensen vast dat je er bent, dan leren ze je kennen en kun je ze meenemen in je schrijfproces.
Doodeng vind ik dat, maar bij deze ga ik het toch doen. Door middel van korte stukjes ga ik je op de hoogte houden van mijn schrijfproces, van de worsteling die schrijven is, maar ook van de leuke kanten van het schrijven. En, hopelijk, van het uiteindelijke uitbrengen van mijn eerste jeugdboek. Hoe dat allemaal gaat, wat daar bij komt kijken. Voorlopig ben ik nog bezig met herschrijven, wat een grotere klus is dan ik had gedacht! Op deze pagina vind je schuingedrukt al stukjes uit het boek dat zo langzamerhand vorm krijgt. Onder het kopje ‘Over mij’ vertel ik wat meer over mezelf. En wil je vragen stellen dan kan dat via het kopje ‘Contact’.

ps: De meeste recente blog staat bovenaan!

5 augustus 2024

Nou, ik ben ondertussen toe aan de vierde editie van mijn nieuwe begin. Het wil niet lukken. Heel jammer, maar geduld is een schone zaak! Ik ben el begonnen met het inspreken van fragmenten uit 2042 op spotify. Hieronder staat de link!

https://podcasters.spotify.com/pod/show/diana26163/episodes/Hoofdstuk-4-2042-Het-kasteel-e2mqvha

2 januari 2024

De beste wensen voor het nieuwe jaar! Dat het maar een gezond, goed en gelukkig jaar mag worden

Ik hoop vooral dat ik wat sneller ga schrijven … Haha! Dat heb ik zelf in de hand natuurlijk. Ik heb ondertussen de eerste 10.000 woorden van mijn nieuwe begin af. Geen idee of het leuk is. Maar goed, dat gaan we zien. Het lastige is dat ik met een nieuw begin ook de rest van het verhaal helemaal moet aanpassen. Leuk, maar wel veel werk. Het boek heeft ineens ook een ander plot gekregen en dat vergt nogal wat denk werk. Ik had heel optimistisch Maaike van de Lettervrouw gemaild dat ik midden of eind februari het manuscript af zou hebben, maar ik begin nu toch te twijfelen! Het is nog veel werk.

En op schrijvenonline kwam ik een schrijfwedstrijd tegen van Uitgeverij Moon die precies in mijn straatje past. Ik denk dat ik daar aan mee ga doen. NIet dat ik ooit wat win, maar wie niet waagt wie nooit wint!

Ondertussen kun je nog steeds mijn 1ste boek ‘2042’ kopen bij de boekhandel, online en lenen in de bieb!

15 juni 2023

Na alle super positieve reacties op mijn boek heb ik nu de eerste resencie binnen die nu niet echt positief te noemen is. Best wel raar! Maar het is toch ook wel weer positief, want iemand is naar de bieb gegaan, heeft mijn boek geleend en heeft de moeite genomen om er iets over te schrijven. Ik moet er nog een beetje aan wennen dat mensen ineens, in het openbaar, op een populaire website, een mening hebben over wat ik heb geschreven.

Ik probeer het van me af te zetten en me te concentreren op mijn tweede boek. Dat wil alleen niet zo lukken. De twijfel slaat toe. Is het wel een leuk boek? Is het wel een boek en niet een samengeraapt zooitje hoofdstukken? Het schrijven van het laatste hoofdstuk duurt eeuwig lijkt wel. Ik krijg niet meer dan 200 woorden per dag op papier en zelfs dat soms niet eens. De afgelopen weken heb ik niet veel achter de computer gezeten en als ik er dan zit komt er niks. Iemand een tip?

11 mei 2023

Het is gelukt! Mijn boek komt eerdaags ook in de bibliotheek. Dat vind ik echt heel leuk. Vroeger ging ik een keer in de week naar de bieb om een stapel boeken te halen en die las ik dan in een ruk uit. Heerlijk. En nog steeds is lezen eigenlijk hobby nummer een. Al koop ik nu voornamelijk boeken … Mijn verzameling is inmiddels zo groot dat al die boeken niet meer in mijn kasten passen. Maar daar heb ik wat op gevonden! Er staat nu een minibieb in onze tuin. Heel leuk. Ik zet er af en toe boeken in, maar ook de mensen uit de buurt doen mee. Mijn eigen boek heb ik er natuurlijk ook in gezet.

7 februari 2023

Mijn boek ligt nu vier weken in de winkel (online dan) en ik merk nu hoe moeilijk het is om een boek te promoten! Zeker als het je eigen boek is. Ik ben niet iemand die graag op de voorgrond treedt en zichzelf promoot. Dat vind ik lastig. Het posten op social media wordt dan ook steeds ongemakkelijker omdat ik het idee heb dat ik me opdring aan de mensen. Maar goed, daar leer ik ook weer van zullen we maar zeggen! Dus ook hier de video die ik heb gemaakt, haha! (er is hier geen shopbutton!)

Ondertussen schiet het schrijven aan mijn tweede boek ook al op. Zo leuk om van alles te verzinnen. Bij het herschrijven zal er weer veel sneuvelen denk ik, maar nu is het leuk om allemaal op te schrijven. 

11 januari 2023

Jaaaa!!!! Mijn boek ligt in de winkel. Super leuk en ik ben er super trots op. Ik hoop dat er veel jongeren zijn die het gaan lezen. En dat ze het een leuk boek vinden. Mijn intentie was om een avontuurlijk boek te schrijven waar jongeren zich even in kunnen verliezen en kunnen ontspannen. Ik denk dat het goed gelukt is! Wat denk jij? Ik krijg graag complimenten en opbouwende kritiek!

Je kunt het boek aanschaffen via de boekhandel en de diverse boeken websites. Onder het kopje ‘Boeken’ vind je een link naar het boekengilde waar het boek natuurlijk ook te koop is! Over anderhalve week is ook het e-book beschikbaar en over een maand of vier kun je het boek hopenlijk lenen in de bieb!

22 december 2022

En toch niet de tweede week van december. Het wordt 10 januari. Heel spannend. Ik moest een heleboel versies keuren, maar nu is het eindelijk zover! Hoewel ik al weer aan het twijfelen ben of ik het wel goed genoeg gekeurd heb. Straks is een hoofdstuk weggevallen of zo. Je weet het niet! Nou ja, dat krijg ik dan vast wel van iemand te horen …

Het boek is vanaf 10 januari te koop, maar nu al te bestellen! Bij de online boekenwinkels. Type ‘Diana Blanken’ of ‘2042’ in en mijn boek verschijnt. Heel bijzonder moet ik zeggen. Nooit gedacht dat dat nog eens zou lukken!

Ondertussen is het bijna kerst en ik wens jullie fijne feestdagen en een gelukkig en gezond 2023!

16 november 2022

De tweede week van december is het zover! Dan komt mijn boek uit. Heel leuk, heel spannend. Maar eerst wordt nu de paginaopmaak gedaan en dan moet ik een proefdruk goedkeuren. Allemaal nieuw, allemaal spannend, maar zeker de moeite waard. Het isbn nummer is er evenals een barcode. Dat is toch wel belangrijk want dan kunnen mensen straks mijn boek gaan bestellen. 

Ik ben nog steeds bezig met de marketing, of nou ja, eigenlijk dus niet … Dat schuif ik fijn steeds voor me uit. Ben ik ook goed in! Eers maar een persbericht maken, daar heb ik enige ervaring mee en dan verder! 

Ondertussen schrijf ik ook nog aan boek twee! 

13 oktober 2022

Het marketingplan heb ik nog steeds niet, maar wel een nieuwe cover! Na overleg met mijn redacteur, en een proeflezer van 12 jaar, heb ik besloten om het boek 2042 te noemen. Best wel een dingetje als je al zolang werkt aan 2037. Maar goed, voor het boek is het beter denk ik.

De afgelopen week heb ik het manuscript teruggekregen van de redacteur en heb ik het twee keer helemaal doorgenomen en alle veranderingen doorgevoerd. Best pittig, want ik ga dan toch weer malen. Is het wel goed genoeg, is het niet te makkelijk voor 12 tot 14 jaar, kortom, kan ik eigenlijk wel schrijven. Haha!

Nu moet ik me bezig gaan houden met het uitgeven van het boek. Contact opnemen met het boekengilde, waar ik het wil laten drukken, papier kiezen, het formaat van het boek kiezen, paperback of hardcover, hoeveel exemplaren , het binnenwerk enzovoort enzovoort. Er komt best veel bij kijken, maar gelukkig kun je veel ook uitbesteden, al kost dat wel geld. Een investering die ik hopelijk terug verdien met de verkoop van het boek!

19 september 2022

Het manuscript is bij de redacteur voor de laatste redactieronde en de vormgever, Robin van de Wiel, heeft de cover klaar! Het schiet dus al aardig op. Zodra het manuscript helemaal klaar is neem ik contact op met de uitgeverij/drukkerij. Nu ben ik vooral bezig met het uitwerken van een marketingplan. Niet echt mijn ding, maar ik wil wel graag boeken verkopen, dus ik moet wel! Vandaag werken aan een digitale boekpresentatie. Best lastig in elkaar zetten, maar wel leuk. Ik leer er in ieder geval veel van. 

6 juli 2022

De kogel is door de kerk! Helaas heb ik nog steeds geen uitgever gevonden en ik heb nu echt besloten om het zelf te gaan doen. Doodeng, want ja, wat weet ik nu van boeken uitgeven en boeken verkopen? Maar goed, gelukkig kun je dat leren, en dat ga ik nu dus doen. Met vallen en opstaan waarschijnlijk!

5 april 2022

Wat is schrijven toch leuk. Als het goed gaat tenminste. De afgelopen weken heb ik gestaag kunnen werken aan mijn nieuwe boek. Dat geeft een goed gevoel. Ik schrijf niet hele dagen, dat lukt dan weer niet, maar schrijf toch zo’n 1000 woorden per dag op het moment. Dat is ook wel eens anders geweest. Dan was ik al blij als ik een zin fatsoenlijk op papier had. 

Ik probeer de laatste tijd anders in het schrijfproces te staan. Dat klinkt wat vaag, maar ik bedoel dat ik het uitgeven van dit boek niet zo in gedachten heb als bij het eerste boek. Ik vind het gewoon heel leuk om een nieuwe wereld te verzinnen en met personages te spelen, om gewoon te schrijven. Van het schrijven van mijn eerste boek heb ik geleerd dat het niet meteen perfect hoeft, dat je kunt schaven en schrappen en bijschrijven. En dat dat oke is. 

De koninklijke koets ratelde over de keien en wiegde Nayla zachtjes heen en weer. Haar bagage zat vastgegespt achter op de koets en ze had niets anders dan haar eigen gedachten om haar bezig te houden. Ze gaapte. Ze had de hele nacht met Ebba geklets, alsof ze haar de rest van haar leven niet meer zou zien. En dat was misschien ook wel zo. De tranen prikten alweer achter haar ogen. Geïrriteerd schudde haar hoofd, niet zo dramatisch Nay. Ze kon de stem van Ebba bijna horen.

‘Trek je kap over je hoofd!’

Nayla schrok op uit haar gedachten en staarde naar het achterhoofd van de koetsier. ‘Wat?’

‘Doe je kap op, nu!’

‘Waarom?’ Ze ging rechtop in de open koets zitten. Zo te zien reden ze een voorstad van Aurora binnen. Langs de kant van de weg sjouwden vrouwen met volle manden groenten en fruit. Kleine kinderen renden vrolijk zingend voor hen uit. ‘Wat …’

De koetsier draaide zich om. ‘Nu!’ Zijn ogen spuwde vuur. Hij ging weer recht zitten. ‘Doe wat ik zeg.’

16 augustus 2021

De cursus is alweer afgelopen. Heel erg leuk om te doen! Ik ben al een aardig eindje op weg met het verhaal. Heel anders dan 2037, mijn eerste boek, waar ik nog steeds geen uitgever voor heb gevonden helaas.

‘Pas op!’
Nayla liet haar houten oefenzwaard vallen en dook naar de grond. De sabel van Nissa suisde over haar hoofd en liet haar hoofdhuid tintelen. Met een klap kwam ze met haar gezicht in de enige modderplas op het hele oefenveld terecht. ‘Gadver.’ Ze ging op haar knieën zitten en veegde de modder uit haar ogen. Dat werd niet naar de bibliotheek, maar naar het badhuis. ‘En bedankt hé,’ riep ze naar Nissa, die al lachend met Kalle in de richting van de school verdween.

21 juni 2021

Nog steeds geen bericht. Maar geen bericht is goed bericht zeggen ze toch? Ik weet niet of ik daar nog in geloof in dit geval, haha! Ja, ik weet het, ik ben een echte pessimist, maar die moeten er ook zijn, geloof me.

Wat wel heel leuk is, is dat ik een cursus fantasy heb gevonden. Twee weken geleden ben ik begonnen en ik wacht nu met smart op commentaar op de slotopdracht van les 1. Het is fijn om weer te schrijven en er ook plezier in te hebben. Om te fantaseren en na te denken over een goed plot. Wat ik het moeilijkst vind is het landschap ‘beschrijven’ of eigenlijk laten zien. Show don’t tell. Lijkt het op wat wij kennen, of juist helemaal niet, maar hoe kan de lezer zich dan identificeren met het verhaal, is het allemaal wel geloofwaardig? Leuk! Ik heb nog heel wat te leren …

Nayla zette haar voet op de laatste traptrede en knipperde met haar ogen. De zon scheen recht in haar gezicht. Met haar hand boven haar ogen liep ze verder de kraaientoren in. Zo ver als ze kon zien, en dat was ver, zag ze de blauwe zee. Schuimende koppen vlogen richting de rotsen onder de uitkijktoren. Zeemeeuwen doken af en toe met een noodgang naar beneden en stegen met een vis in hun snavel weer op. Waarom deze toren de kraaientoren heette was Nayla een raadsel. Ze had nog geen kraai gezien. Alleen meeuwen, die de rotsen onder de toren vol gepoept hadden met witte smurrie.  

20 april 2021

En afwijzing nummer twee is binnen. Een regel deze keer. Dat doet toch best pijn. En het doet me twijfelen aan de kwaliteit van mijn boek. Ik denk dat het geen slecht boek is, maar ja, ik heb het geschreven en ben bij lange na niet objectief. Ondertussen ben ik ook de mogelijkheid tot uitgeven in eigen beheer aan het onderzoeken. Voor het geval het echt niet lukt. Dat is ook nog best een gedoe. Je moet echt alles zelf doen en zelf beslissen. En marketing is nu niet echt mijn sterkste kant. Maar even de andere uitgeverijen afwachten en dan beslissen. 

Om mijn gedachten te verzetten en toch weer bezig te zijn met schrijven ben ik begonnen met het uitdenken van een young adult fantasy boek. Ik kon op internet geen goede schrijfcursus fantasy vinden, wel een opleiding, maar dat kost een hele hoop geld. Als jij een goede cursus weet, laat het mij weten! 

Zou hun huis er straks nog staan? Zouden de dijken het houden? Hij verstijfde. Als de dijken doorbraken dan verdronken ze in de schuur.  Hoe hoog zou het water komen? Hij kon zich niet meer herinneren wat hij daar over gelezen had. Hij probeerde te slikken, maar zijn keel was te droog. Zijn hart klopte tegen zijn borstkast, steeds sneller.

17 februari 2021

En ik wacht nog steeds. Een afwijzing gekregen, helaas een wat vage, en voor de rest nog niets gehoord. Dat wachten hoort erbij, dat weet ik wel, maar voor een ongeduldig iemand als ik duurt het nu wel heel lang! Dat komt waarschijnlijk door corona. De meeste mensen werken thuis, de boekhandels zijn dicht en ik las in de krant dat er minder debutanten zijn dit jaar.

Zelf begin ik ook erg corona moe te worden. Er komt vrij weinig uit mijn handen. Ik kan me slecht concentreren en als ik achter mijn computer kruip ben ik meer uit het raam aan het staren dan aan het schrijven. Wel heb ik twee keer zoveel boeken, vooral fantasy en young adult, gelezen als in vorige jaren. Heerlijk, even helemaal verdwijnen in een andere wereld, even niet piekeren maar meeleven met de hoofdpersonen uit het boek. Onder andere boeken van Leigh Bardugo, Laini Taylor en Taran Mathura. Ik hoop dat er snel een einde aan de onzekerheid komt, zowel wat betreft corona als mijn boek!

‘Wat ruik je jongen?’ vroeg Lukas. ‘Een poes?’ Als die er al geweest was, dan hadden de bewoners hem vast meegenomen. Huisdieren waren welkom in de bungalows en op de campings die de regering voor de geëvacueerde bevolking gereserveerd had. Zij hadden geluk gehad dat tante Kato hen in huis wilde nemen. Hij had evacueren spannend gevonden. Niet eng, maar hij zag het meer als een spannend avontuur. Als een soort vakantie zelfs. Hij zuchtte. Nu wist hij wel beter. Er was niks leuks aan. Nou ja, misschien was er een ding leuk aan evacueren. Hij dacht aan Maan en glimlachte.  

30 september 2020

Pfff. Wachten is best vervelend. De onzekerheid vooral. Is het manuscript wel aangekomen? Een van de uitgeverijen stuurt geen ontvangstbevestiging en postNL zegt dat het pakket nog steeds onderweg is. Hoop het niet, want ik heb het vijf weken geleden op de post gedaan. En bellen kan ook niet, want ja, geen ontvangstbevestiging! Dat durf ik dus niet. Gelukkig heeft de andere uitgeverij wel een bevestiging gestuurd per mail. Met de duidelijke boodschap dat er zo veel manuscripten binnenkomen dat de wachttijd enkele maanden bedraagt. Best lang als je zo ongeduldig bent als ik.

Onder tussen ben ik begonnen aan de scènelijst voor boek twee. Heel leuk en lastig, want mijn plot rammelt nog aan alle kanten. Heb ik in ieder geval iets te doen terwijl de tijd verstrijkt …

‘Ik zie het bordje Oosterbeek!’ Lukas remde. Eindelijk. Een gevoel van opluchting spoelde over hem heen. De fiets kwam langzaam bij het bord tot stilstand. Arnhem was nu dichtbij, ze hadden geen schokken meer gevoeld en het water was weggebleven. ‘We hebben het gered!’
‘Eh, we zijn er nog niet hoor.’ Maan gleed van de bagagedrager. 
‘Wel bijna.’ Lukas zette de fiets op de standaard. Iemand had onder Oosterbeek met een watervaste stift ‘Welkom’ geschreven met een smiley ernaast.

3 augustus 2020

Ik ben een waardeloze blogger! (Ik geloof dat ik mezelf zelfs helemaal geen blogger mag noemen…) Maar versie vijf is af. Uitgeprint en in een grote enveloppe gestopt. Nu nog een synopsis, boekvoorstel en brief schrijven. Er lijkt echt een einde gekomen aan het proces van schrijven en herschrijven. Lijkt, want ik weet dat als ik zo gelukkig ben om een uitgever te vinden, het proces weer van voor af aan begint. Niet erg, maar voor nu ben ik blij dat het klaar is. En ik ben trots op mijn boek. Hoewel nog niemand behalve mijn manuscriptbegeleider het gelezen heeft, ben ik trots. Trots dat ik doorgezet heb, trots op het verhaal. Nu maar hopen dat kinderen het willen lezen en het een spannend verhaal vinden! Wordt vervolgd.

‘Daar!’ Lukas dook achter een struik en trok Maan en Niels met zich mee. Schuin voor hen, op de hoge wal, stond een groepje mannen met elkaar te praten. Een van hen hield een mobilofoon in zijn hand. Niels gromde diep.

23 juni 2020

En toen waren er zomaar twee maanden voorbij! Wel heel productieve maanden want ik heb ondertussen versie vier geschreven en ook daarop alweer feedback gekregen. Het einde nadert nu! Dat is heel fijn en super spannend tegelijkertijd. Ik moet nog wel een versie vijf schrijven en dus weer herschrijven, maar het gaat nu om de puntjes op de i! Het meeste moeite heb ik toch met het ‘invullen’ van de karakters, met het body geven aan de hoofdrolspelers. Hoe dat komt? Ik weet het niet zo goed. Misschien omdat ik eerst het hele verhaal op de rit wilde hebben. Het verhaal kloppend wilde maken, logisch en zo spannend mogelijk. Aan de slag maar weer!

Bam! De ruitjes in de schuur trilden en een witte flits schoot door de ruimte. Niels piepte, Lukas aaide het dier over zijn kop. ‘Rustig maar, er kan niks gebeuren.’ De hond likte zijn hand.  
‘Wat een klap,’ zei Maan, ‘mijn oren tuiten ervan.’ Ze wiebelde met haar vingers in haar oren.

20 maart 2020

Mijn verhaal wordt door de werkelijkheid ingehaald. Bizar. Nu hoeven wij niet te evacueren, maar dreigt een lock down, maar toch. Afgelopen maandag heb ik weer feedback gekregen op het verhaal en er is nog een ton aan werk te doen. Zo moet mijn hoofdpersonage veel meer ‘body’ krijgen, moet er een nieuwe spanningsboog komen en moet ik de evacuatie veel meer en beter tot zijn recht laten komen. Pfff. Net als de eerste keer denk ik dan: ik kan er maar beter mee stoppen. Maar dan neemt de rationele kant het gelukkig weer over en laat me inzien dat het verhaal er alleen maar beter van wordt.

Het is jammer dat ik zo ongeduldig ben. En de situatie nu maakt het alleen maar erger. Straks word ik ziek, straks kan ik het niet afschrijven, straks … Ik ben heel goed in doemscenario’s! Misschien maar eens wat ideeen opschrijven voor later …

‘Ik weet het niet,’ zei hij naar waarheid. Allerlei doemscenario’s vlogen door zijn hoofd. De anderen konden gewond, of dood, bij de molen liggen. Of ze waren meegenomen in de koets. Of ze waren nog bij de molen in het gezelschap van een heleboel andere Gaanders. Er ging een steek door zijn keel. Hij wist ook niet wat ze nu moesten doen.

25 februari 2020

De derde versie is af en opgestuurd! Nu weer in spanning wachten op de feedback en dan werken aan versie vier. Ik hoop dat ik het verhaal beter heb gemaakt, daar ga ik wel vanuit, maar zeker weten doe ik dat pas als ik alles weer terug krijg. Schrijven , en zelfs herschrijven, is erg leuk, ik zou alleen willen dat ik wat sneller was! Ik las laatst ergens dat een professionele schrijver echt acht uur per dag schrijft. Denk dat mij dat niet gaat lukken … Mijn schrijven is meer nadenken en dan opschrijven en dan weer nadenken. Maar goed, iedereen heeft zo zijn of haar eigen manier. En dat is prima denk ik.

‘Wat zit er in die dozen?’ Lukas gluurde door de smalle opening van een kartonnen doos die op ooghoogte tegen de keukenmuur aan stond. Hij kon niet eens over de dozen en rommel heen naar buiten kijken.
Twee plafondlampen verspreidden een zacht licht. Gerard een van noodaggregaten in de schuur aangezet. Die aggregaat liep op benzine en Gerard had genoeg benzine om het een maandje of twee uit te houden. De gewone stroom was twee dagen eerder uitgevallen en nog niet hersteld. Dat zou ook nog wel even gaan duren.  

30 december 2019

Schrijven is best een eenzame aangelegenheid. Er zijn een heleboel mensen die werken aan een boek, maar waar vind je die? Het is wel eens fijn om even van gedachten te wisselen over een zin die maar niet wil lukken, of een woord waarvan je niet zeker weet of het wel past. Volgens de opleiding was het doel van de cursussen om aan het einde van de rit een schrijverscollectief te hebben waar je op kon terugvallen, maar mijn ervaring is dat dat dus niet werkt. Uit het oog is uit het hart! Oke, dat is wat dramatisch, maar het is mij helaas niet gelukt om contact te houden en dat vind ik erg jammer. Als iemand een schrijversgroep weet waar ik me bij zou kunnen aansluiten, ik hou me aanbevolen!

Maar terug naar het schrijven. Het herschrijven van de tekst is best leuk eigenlijk … Ook wel lastig want er moet een hoop uit en overnieuw, en afscheid nemen van wat je hebt geschreven doet best zeer. Maar het gaat, langzaam weliswaar, maar het gaat. Ik vraag me wel af of het verhaal nu spannend genoeg is of er genoeg gebeurd. We gaan het zien!

Alvast een goed uiteinde en een heel gelukkig, gezond en productief 2020 gewenst!

Het was pikdonker in het laantje. Af en toe kwam de maan tussen de wolken tevoorschijn en werd het pad spookachtig verlicht. Regen en hagel stortten met geweld op de stenen. De bomen langs de laan bogen zo ver over dat Lukas bang was dat ze zouden knappen. De lucht knetterde. De orkaan zou toch niet vanavond al komen? Hadden de weermannen zich vergist? Hij verlangde naar huis, naar zijn kamer, zijn warme dekbed en een beker chocolademelk. Naar Kasper en zijn vader en moeder.

24 november 2019

Had ik me nog zo voorgenomen om dit blog goed bij te houden … nou ja.
Mijn manuscript is geanalyseerd! Pfff, dat vind ik toch best moeilijk. In eerste instantie denk ik dan; ik kan er maar beter mee ophouden en iets anders gaan doen. Maar als ik de feedback dan na een paar dagen weer lees valt het allemaal enorm mee. Fijn juist die feedback! Er moet wel een heleboel veranderen aan de tekst. Het moet simpeler, veel simpeler. Ik heb nogal de neiging om van alles toe te voegen omdat het zo leuk is, maar dat werkt dus niet. Te veel losse eindjes en dingen die nog niet kloppen.

Oorspronkelijk wilde ik dit boek schrijven voor kinderen vanaf een jaar of 11. Maar dat veranderd nu ook. Het boek is geschikter voor kinderen vanaf 14 jaar. Grappig dat je dat zelf helemaal niet door kunt hebben. Ik schat kinderen van 11 veel te hoog in blijkbaar.

Ik moet niet alleen aan het verhaal werken. Ook mijn grammatica en spelling kunnen beter (zoals jullie ongetwijfeld al gezien hadden). Gelukkig kan mijn verhaal nu alleen maar beter worden. Aan de slag!

‘Daar is het.’ Tirza wees naar een oranje zeil dat met touw tussen een e-minicamper en een blauwe e-auto gespannen was.
Het zeildoek wapperde wild heen en weer. Tussen twee flappen door zag Lukas licht flikkeren. ‘Zijn die auto’s van jullie?’
De touwen van het zeil zaten vast tussen de voordeuren van de minicamper en de achterdeuren van de auto. Er zat zo te zien niemand in de voertuigen, maar het was donker, misschien sliepen ze al. 
Tirza lachte. ‘Nee.’ Ze duwde Lukas onder het zeil door de tent in. ‘Maria, dit is Lukas. Hij komt zich even opwarmen.’

29 september 2019

Vanacht droomde ik dat J.K. Rowling samen met mij, in een tent (!), mijn manuscript doornam. Ze gaf me allerlei nuttige tips en aanwijzingen terwijl er ondertussen telkens mensen naar de tent toekwamen die met haar op de foto wilden. En ze rookte de ene sigaret na de andere … Wat zou deze droom betekenen? Waarschijnlijk niks, behalve dat ik erg bezig ben met mijn verhaal!

Afgelopen vrijdag heb ik eindelijk het extra hoofdstuk dat ik in mijn boek moest schrijven afgemaakt. Nu is het natuurlijk nog niet echt ‘af’, maar het begin is er. De aankomende week ga ik verder met het herschrijven van de rest van het verhaal, nog maar een klein beetje gelukkig. Hoe langer je aan je verhaal werkt hoe minder goed je afstand kunt nemen en fouten ziet die er nog uit moeten. Fijn dat er straks iemand anders naar gaat kijken die er verstand van heeft!

‘Meneer,’ schreeuwde Lukas naar een voorbijsnellende man met een stormparaplu. ‘Welke kant op is Duitsland?’
‘Rechts!’ riep de man terwijl hij uit alle macht probeerde de paraplu omhoog te houden.
 ‘Dank u wel,’ schreeuwde Lukas terug. Naar rechts dus. Met de wind in de rug ging hij op weg. Na een minuutje of vijf doemde er een rode e-bus voor hem op met een groot wit kruis erop geschilderd. Het Rode Kruis.

16 september 2019

Het schiet niet op. Ik staar al een uur naar mijn scherm, maar er komt niets. Op advies van een mede-cursist schrijf ik een extra hoofdstuk in mijn boek, wat goed is voor het verhaal, maar dat betekent ook dat ik de hoofdstukken die daarna komen weer opnieuw moet schrijven en dat vind ik eng. Ik had net het hele boek af en nu moet het weer anders. Dat zal nog wel vaker gaan gebeuren, want in oktober gaat een manuscriptbegeleider de tekst bekijken en als ik genoeg moed heb verzameld om het naar een uitgever te sturen zal ik het nog wel vaker moeten herschrijven, als ik überhaupt een uitgever vind.

Herschrijven is moeilijk. De ene keer denk ik, wauw, wat een mooie zin of wat een goed hoofdstuk en de andere keer wil ik het liefst het hele verhaal weggooien en opnieuw beginnen (dat doe ik niet want ik heb nu al 50854 woorden geschreven en om dat allemaal over te doen …). Nu zei de manuscriptbegeleider al dat een boek nooit af is, er kan altijd aan geschaafd worden, maar op een gegeven moment is het goed genoeg. Dat is mijn boek nog niet. Het probleem is dat ik telkens weer leuke nieuwe invallen krijg die ik er dan ook nog in wil verwerken. En dat werkt niet, het wordt te lang en er zijn te veel zijpaden die alleen maar afleiden. Ik moet focussen, focussen, focussen. Dat ga ik nu dan maar weer doen…

‘Hé, kijk uit, jong!’ Een man in een blauwe overall en een sigaar in zijn mond trok Lukas aan zijn jas naar de stoep. ‘Hier rijden bussen, weet je wel. Je kunt niet zomaar midden op straat gaan zitten.’
‘Maar,’ stamelde Lukas, ‘mijn ouders …’
‘Wat is er met je ouders?’ De man zoog aan zijn sigaar en keek even achterom naar de Gaanders.